भेट !

भेट !
शनिवारची गोष्ट, संध्याकाळी ५:०० वाजता साहेब निघणार म्हणून वर्दी मिळाली, आज लवकर सूटका कोणार या आनंदात आवराआवर करायला घेतली पण लगेच निरोप आला, जाणे cancel ! साहेबांनी 'मुख्य अभियंता' आणि 'उपाध्यक्ष' यांना बोलावून घेतले आहे ! पुन्हा PC On केला. ५:३० वाजता सिक्युरीटीवाल्याने फोन केला , " पुसद वरून कोणी आलाय, सायबाला भेटायचे म्हणतो, काय करू ?". मी त्या माणसाला फोन द्यायला सांगितले. "तुम्ही साहेबांना कसे ओळखता ?".
त्याचे उत्तर " ते १९८४ मध्ये यवतमाळला 'मुख्य कार्यकारी अधिकारी' होते, त्यांच्या हस्ते मला बक्षिस मिळाले होते"
अहो, आता २५ वर्ष झाली या घटनेला, मध्ये कधी भेटला होतात का ?
नाय बा ? आमच्या गरीबाला काय पडतय कारण ?
अहो, मग आता का ?
असेच, सहज, सायबाच्या बंगल्यावर फोन लावला, बाईसाहेब बोलल्या साहेब कामावरच आहेत. पत्ता शोधत शोधत आलो, झालं ! नुसता एक वार भेटू द्या !
सोड बाबा त्याला आत, पण आधी मला भेटायला बोल !
जरा वेळाने, मराठे सायब कोण ? असे विचारत तो आला, बरोबर अजून एक.
मी विचारले, आता हे कोण अजून बरोबर ?
लगेच बरोबरचा म्हणाला "माझ काय नाही साहेब, आपला याच्या बरोबर आहे, याला भेटवा, मी बाहेरच थांबतो".
लगेच त्याने माझ्या हातात पेपरचे एक कात्रण टेकवले, "हे साहेब, आणि यो म्या"
त्या कात्रणावर निदान ५० तरी फोटो होतो. सगळ्यात मोठा फोटो आमच्या साहेबाचा, त्यांच्याच शब्दात ते 'तरूण आणि तडफदार' सनदी अधिकारी असतानाचा ! आणि मग सरपंच, जिल्हा परिषदेचे बाकी सदस्य, गट प्रमुख, आणि मग शेवटच्या ओळीत 'याचा' फोटो ! मी कपाळावर हातच मारणार होतो. कोठे ही नसती ब्याद पाठी लावून घेतली, आता साहेबाला सांगू तरी काय ? सहकारी खुणेने त्याला कटव (हाकल्) असे सूचवत होते !
"खरंच तुमचे अजून काही काम नाही", मी .
दोघात थोडी चलबिचल ! मग एक दूसर्याला म्हणतो, सांग की खरे काय ते.
साहेब, मुलीच्या नोकरी साठी सबूद टाकायचा होता. साहेब आधी महावितरण च्या संचालक पदी होते. त्यांचा एक फोन काम करून जाईल बघा ! तसे काम झालेलेच आहे, waiting list वर आहेच ती, हे बघा पत्र.
मी ते बघितले आणि थक्कच झालो. ती मुलगी चक्क MCA होती व सहायक अधिकार्याच्या पदासाठी निवडली गेली होती. आता माझा त्याच्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन पार बदलला. या खेड्वळ वाटणार्या माणसाने, मुलीला एवढे शिकवण्यासाठी किती खस्ता खाल्या असतील ? माझा बदललेला भाव बघून सोबतचा पण बोलला माझी याच्या पोरी बरोबरच waiting वर आहे. मी आता त्यांना बसा म्हटले. चहा सांगितला. चहा नको, नुसते पाणी पाजा, येथवर पोचेपर घशाला पार कोरड पडली आहे ! ती पाणी पीत असतानाच मी साहेबाला हे सांगण्यासाठी गेलो. तेवढ्यात उपाध्यक्ष आत गेले. परत १० मिनीट थांबावे लागले. मग आत गेलो, ते कटींग त्यांना दाखवले, दबक्या आवाजात "आता पाठवू ?" असा प्रश्न केला. साहेबानी नुसती मान हलवली. म्हणजे वांदा ! हो की नाही ! but be always positive, मी त्याचा अर्थ 'हो' असाच घेतला व त्यांना आत बोलावले. अगदी दोघांनाही ! त्यांनी चपला बाहेरच काढल्या, का तर सायबाच्या पाया पडायचय ! त्याच्या आत मी केबिनच्या बाहेर पडलो !
जरा वेळाने ते आले ते हात जोडूनच ! साहेब देवमाणूस हाय, कागद ठेउन घेतले, सबूद दिला आहे, काम व्हणार ! त्यांना अगदी कृतार्थ वाटत होते. माझ्या मात्र पाया पडायचा त्यांचा प्रयत्न फोल ठरवला व त्यांना निरोप दिला.
आत आल्यावर सिनीयर कातावले. मराठे, अशा लोकांना फूटवायला शिक आता !
मी शातपणे म्हटले, "लोक आपल्याला शंकरापुढचा नंदी म्हणतात ते योग्यच आहे, पिंडीवरच्या विंचवापेक्षा नंदीच बरा नाही का ? माझे काही चूकले असे मला तरी वाटत नाही. त्याच्या डोळ्यातले समाधान माझ्यासाठी एक ठेवा आहे !