अरे माणसा माणसा !

पैसे नसतात तेव्हा झाडपाला खाऊनही दिवस काढायची माणसाची तयारी असते. पैसा आल्यावर हाच झाडपाला तो महागड्या हॉटेलात ऑर्डर करतो.

पैसे नसतात तेव्हा माणूस सायकलने रपेट करतो, पैसा आल्यावर मात्र हीच सायकल तो जिममध्ये व्यायामासाठी चालवतो.

पैसे नसतात तेव्हा रोजीरोटीसाठी त्याची पायपीट चालू असते. पैसे आल्यावर मात्र हीच पायपीट तो चरबी कमी करण्यासाठी करतो.

माणूस स्वत:शीच प्रतारणा करीत असतो.

पत नसली तरी लग्न करायला एका पायावर तयार असतो, ऐपत असली की मात्र त्याला घटस्फोट हवा असतो.

पैसे वाचवायला तो कधी बायकोलाच आपली सेक्रेटरी बनवितो, पुढे पैसा आला की सेक्रेटरीलाच बायको सारखे वापरतो.

पैसे नसेल तेव्हा तो असल्याचे सोंग आणतो, पैसा असतो तेव्हा मात्र कंगाल असल्याचे नाटक करतो.

माणसा रे माणसा. तू वास्तव तरी कधी स्वीकारतोस ?

शेयर बाजाराला सट्टाबाजार म्हणातोस पण सट्टा लावतोस,

पैसा वाईट असे म्हणतोस पण त्याचा मोह काही सोडत नाहीस,

मोठ्या पोस्टचा हव्यास नाही असे म्हणातोस पण डोळा मात्र ती पोस्ट कधी मिळते इकडे असतो,

जुगार आणि दारू वाइट म्हणतोस पण तिचा नाद काही तुला सोडवत नाही.

माणसाचे खायचे दात व दाखवायचे दात वेगळे असतात.

माणूस जे बोलतो ते कधी करत नाही, करतो ते कधी बोलत नाही.

माणसाची कथनी वेगळी, करणी वेगळी !