महाराष्ट्र साला चोरोंकाही है !

महाराष्ट्र साला चोरोंकाही है !
लोकलने ने कुर्ला स्टेशन सोडले , गर्दीने अगदी कळस गाठला. अचानक "मेरा पॉकेट मारा" असा ओरडा ऐकू आला. अर्थात कुर्ला स्थानक या साठी प्रसिद्धच आहे. 'मै बरबाद हो गया, सारा पैसा, दिल्ली जाने का राजधानी का टिकट सब चोरी हो गया--, महाराष्ट्र साला चोरोंकाही है'. हे शेवटचे वाक्य मात्र माझ्या कानात शिसासारखे घुसले. 'तो' आता दोन सीटच्या मध्ये नेमका माझ्या समोरच उभा राहीला. उंचा-पुरा, गोरापान, हाडापेराने मजबूत, वय मात्र ६० च्या वर असावे, पंजाबी असावा. त्याचा चेहरा मात्र सर्वस्व गमावलेल्या माणसासारखा झाला होता. त्याच्या सोबत अवाढव्य म्हणता येईल अशी लेदर बॅग सुद्धा होती. आता तर तो एखाद्या लहान मुलाप्रमाणे रडू लागला. मी त्याला माझी जागा बसायला दिली. त्याच्याशी चार धीराचे शब्द बोललो. मी तुम्हाला पनवेलला गाडी पकडून देतो. माझ्या मोबाईलवरून तुमच्या मुलाशी संपर्क साधून बोलतो, तुम्ही काळजी करू नका. सर्व ठीक होईल. आता त्याला जरा हायसे वाटले. माझा हात आपल्या हातात घेउन तो 'बडी मेहरबानी आपकी' असे म्हणाला. त्याला आपला बोगी/सीट नंबर आठवत होता. त्याच्या मुलाचा मोबाईल नंबर मी माझ्या मोबाईलमध्ये सेव करून ठेवला.

राजधानी गाड्या तशा वेळेवरच असतात आणि आजही जर ती वेळेवर आली तर मात्र आमची प्रचंड धावपळ होणार होती. गाडी पनवेलला लागली आणि बाजूला राजधानी येत असल्याची घोषणा झाली. मी त्याची ती अवाढव्य बॅग फलाटावर उतरवली. कुलीला हाक मारून त्याला त्याने सांगितलेल्या बोगी समोर उभे रहायला सांगितले. त्या पंजाब्याला घेउन स्टेशनमास्तरच्या केबिन मध्ये गेलो. त्याला तिकीट पाकीटा बरोबर चोरी गेल्याचे सांगितले. पण वेळ कमी असल्यामुळे त्याने थेट बोगीत चढून तिकीट तपासनीसाकडून नाममात्र दंड भरून पावती घ्यायचा सल्ला दिला. आम्ही लगेच बोगी गाठली. तो हमाल समोर उभा होताच. याचे पाकीट मारले असल्यामुळे हमाली देण्यासाठी मीच पैसे काढले पण त्या पंजाब्याने मला अडवले. 'थोडा पैसा है मेरा पास' म्हणून त्याची हमाली दिली, वर मला १०० रूपये देउ लागला. मी मात्र ते नम्र पण नाकारले. 'आपका जिसने पाकीट मारा वो शायदही मराठी हो सकता है लेकीन आपको अभी जो मदत कर रहा है वो पुरा मराठी है इतना याद रखो' हे मात्र मी त्याला ऐकवलेच. त्याच्या चेहर्यावरचे भाव भरभर बदलत गेले. 'मै शरमिंदा हू, हो सके तो मुझे माफ कर दो' एवढेच तो गदगदलेल्या आवाजात म्हणू शकला. गाडी सूटली. मी त्याच्या मुलाला sms करून सर्व प्रकार कळवला. (तेव्हा मोबाईल हा प्रकार महागडाच होता !) दूसर्या दिवशी त्याच्या मुलाचा फोन आला, वडील सुखरूप घरी पोचले, आपका बहुत बहुत शुक्रीया !