पावसात मस्त फुललेले निशिगंधाचे फूल ! त्यातुन डोकावणारे मधयुक्त पराग कण , त्याला भुलुन त्या परागकणांच्या दिशेने झेपावलेली माशी ! पण आपण एवढे जवळ जावून सुद्धा ती उडत कशी नाही ? एवढी रममाण झाली आहे मधुकण टीपण्यात ? ही मेलेली तर नाही ? पण मग खाली कशी पडत नाही ? आणि मेली तरी कशाने असेल ? अधिक रोखून बघितल्यावर कळले की फुलाच्या पांढर्याशुभ्र पाकळीत बेमालूमपणे लपलेल्या एका कोळ्यासारख्या दिसणार्या पण पांढर्या किड्याने आपल्या पायानी तिची मान आवळली आहे ! बिचार्या माशीला याची जरातरी कल्पना आली असेल का ? हीच का निसर्गातली समता ? हाच का निसर्गातला न्याय ? निसर्गाच्या न्यायालयात माफी नाही हेच खरे ! मोहाला बळी पडलात तर तुम्हाला मिळणार देहांत प्रायश्चित ! त्याहून कमी काहीही नाही ! ( हा दुर्मिळ क्षण कॅमेर्‍यात टीपला आहे प्रसादने ! )
1 टिप्पणी:
Gr8
kedar
टिप्पणी पोस्ट करा