What an !dea सरजी !

“संध्या जरा तुझा मोबाइल दे, मला एक नंबर हवा आहे. “, तसे आता हे रोजचेच झाले आहे. माझा जुना नंबर मी हॅण्डसेट सकट हीच्या गळ्यात मारला आहे व जुन्या सीमकार्ड मधले नंबर हवे असल्यास हेच करावे लागते. सीमकार्ड मधले सगळे नंबर कॉपी करायला असा कितीसा वेळ लागणार आहे ? पण ’काय घाई आहे, काही अडत तर नाही ना ? असेच चालू होते.
दहा मिनीटानी हीने सांगितले की मोबाईल सापडत नाही आहे. लगेच प्रसादने माझ्या मोबाईलवरऊन मिसकॉल देउन बघितला पण उलट उत्तर न मिळता ’out of coverage or switched off’ असा जबाब मिळाल्यावर मी चमकलो. मोबाईल हरवला तर नाही ना ? शेवटचा मोबाईल कधी बघितलेला आठवतोय ? दोन दिवसापुर्वी, बाजारात घेउन गेले होते. पण बाहेर काढलाच नव्हता, पर्स मध्येच होता ! हीचे स्पष्टीकरण. मग झाली रडारड सुरू, तरी मी सांगत होते, मला मोबाईल नको म्हणून, तरी तू माझ्या गळ्यात तुझा जुना मोबाईल मारलास व आपण नवा घेतलास ! (नक्की दु:ख कशाचे होते ?) तसे मी ही मोबाईल बरेच हरवले होते, मला बरेच वाटले, कारण भांडणात आता हा मुद्दा काढून ती मला निरूत्तर करू शकणार नव्हती ! पण झाले तरी काय असेल, भर रस्त्यावर कोणी चोर पर्समधला मोबाईल उडवणे अशक्यच होते. दुपारी ही नेहमीच्या भाजीवालीकडून भाजी घेउन मिठाइच्या दूकानात गेली होती व मग सरळ घरी आली होती. पैसे द्यायला तीने पर्स काढली होती, तेव्हाच मोबाईल बहुदा खाली पडला असणार. भाजीवाली टपरीवर बसते, म्हणजे पर्समधून मोबाईल बाहेर पडला असताना तीला कळले नसणारच. पण मिठाईच्या दूकानात जर पडला असणार तर दूकानातल्याच कोणीतरी नोकराने तो ताब्यात घेतला असणार. मोबाईल घेणारा प्रामाणिक असता तर त्याने तो परत केलाच असता पण तसे नव्हेतच कारण मोबाईलच्या मागेच आमचा पूर्ण पत्ता व घरचा फ़ोन नंबर असलेला स्टीकर होता, तसेच त्याने तो निदान स्वीच ऑफ़ तरी केला नसता. आणि लगेच मला स्ट्राईक झाले की आपण त्यातला ’फ़ोन सिक्युरीटी कोड’ पर्याय ऍक्टीव केलेला होता, तो टाकल्या शिवाय मोबाईल सुरूच होणार नव्हता ! पण ३०० रूपये घेउन असा कोड ओपन करून देणारे महाभाग असतातच की !
मला एक आयडीया सूचली. आधी रीतसर पोलीस तक्रार नोंदवली व मग ’त्या’ मिठाइच्या दूकानात शिरलो. ठरल्याप्रमाणे , थोड्या वेळाने हीनेच मला कॉल दिला. व मग, दूकानातल्या सर्व नोकरांना स्पष्ट ऐकू जाईल अशा जागी उभा राहून मी संभाषण चालू केले- - -,
देखिये मेमसाब, मै मोबाईल का लॉक खोलके देता हूँ, मगर आपको मेरे घरपे आना पडेगा—
सिर्फ़ ५० रूपया, बाहर लोग ३०० के नीचे ये काम नही करेंगे-
अभी मै घर ही निकल रहा हूँ, पाच मिनीट के बाद कभी भी आना—

संभाषण संपवून, दूकानात काही न घेताच, ’अर्जंट कॉल है, बाद मे आता हूँ’ असे म्हणत बाहेर पडलो-

थोडे पुढे जाताच अपेक्षेप्रमाणेच पाठून आवाज आला – साबजी जरा रूकीये, हमरा भी मोबाईल गलतीसे लॉक हुआ है, क्या आप खोलगे देगे ? तो कोणीतरी त्याच दूकानातला नोकर होता.
देखो, कोई लफ़डेवाला काम तो नही है ना ? –मी
नही साब, मेरा ही है, बच्चे ने खेलते खेलते लॉक कर दीया- तो
तो फ़ीर अभी मेरे साथ चलो, मोबाईल साथ ले आना. – मी
त्याला घरी आणले. बसवले, पाणी पाजले व मोबाईल दे म्हणून सांगितले. मोबाईलच्या मागचा स्टीकर खरडून काढला असला तरी तो माझाच मोबाईल आहे हे लगेचच कळले ! त्याच्या समोरच त्याचा कोड टाकून तो मी चालू केला. तो थक्कच झाला !
साब, आप तो कमाल के है, शुक्रीया, ये लो आपका ५० रूपया, लेकीन ये तो आप बाहर भी कर सकते थे ना ? – तो.
अटलजींप्रमाणे पॉज घेउन मी डायलॉग मारला, “बराबर है, लेकीन मुझे आपकी चोरी पकडनी थी, वो भी मेरे ही घरमे आपको बुलाकर. ये मोबाईल मेरी बीबी की पर्स से आपके दूकान मे गिरा, लेकीन आपने उसे वापिस किया नही —एवढे म्हणेपर्यंत ही बाहेर आली ! आपकी चोरी पकडने के लिये ये सब नाटक मैने किया था.”
त्याचा चेहरा आता पांढरा-फ़टक पडला, घशाला कोरड पडली, काय बोलावे तेच त्याला सूचेना. मी मग त्याच्या समोर पोलीस तक्रार, फ़ोनचे बील ठेवले व कडक आवाजात विचारले,
अभी भी आपको लगता है की ये आपका मोबाईल है ?
आता मात्र त्याचा धीर सूटला. त्याने माझे पाय धरले. पोलीसाच्या ताब्यात देउ नका, असे म्हणत तोंडात मारून घेउ लागला, रहम करो, असे म्हणत तो खरेच रडू लागला. माझा मोबाईल परत मिळाला होता, प्रकरण मला तरी कोठे वाढवायचे होते ? मी त्याला मोबाईल ठेउन हाकलून लावले व मोबाईल बाईसाहेबांच्या चरणी अर्पण केला !
What an !dea सरजी !